Κατανοώ την ψυχοθεραπεία ως μία τεκμηριωμένη επιστήμη που αφορά σε ένα ευρύ φάσμα πεδίων και γνώσεων. Η ψυχοθεραπεία αναλύει σε βάθος την ψυχή, οπότε χρειάζεται να την παρατηρούμε και να την στοχαζόμαστε υπό τους όρους της φιλοσοφίας, της ιατρικής, της νευροβιολογίας, της φυσικής, της ιστορίας, της εθνογραφίας, της κοινωνιολογίας, της κοσμολογίας και της θρησκείας. 

​

Αισθάνομαι την ψυχοθεραπεία ως μία μορφή τέχνης που επιδιώκει να ενεργοποιήσει και να αναδομήσει τον εσωτερικό κόσμο του κάθε ανθρώπου  σύμφωνα με τη δική του "αισθητική" και "υλικά" που διαθέτει. Όταν ενεργοποιείται το αρχέτυπο του καλλιτέχνη μεσα μας, τότε το ανθρώπινο σώμα μπορεί  να χορεύει και να κινείται, να χρησιμποποιεί την ενέργεια της καρδιάς και να δημιουργεί οτιδήποτε έχει φανταστεί και οραματιστεί, να γράφει ποίηση, να συνθέτει, να εμπνέει, να πειραματίζεται, να δοκιμάζει δίχως να διστάζει νέους ορίζοντες, να ερωτεύεται ανθρώπους και να αγαπά τη ζωή, να απολαμβάνει τις μικρές χαρές και απώλειες της ζωής με τις τελετουργίες που αρμόζουν, να βλέπει το φως μέσα στο σκοτάδι και να αισθάνεται πληρότητα παρατηρώντας το θαύμα της ζωής απλά και μόνο μέσα από ένα λουλούδι.